Romanesk mimari tarz
Geçmişi 10. yüzyıla kadar uzanan Romanesk üslup, Avrupa mimarisini temsil etmekte olup, Gotik üslubun kullanımı 12. yüzyıla kadar devam etmiştir. Roma mimari yöntemleri bu stilin temel dayanağıydı ve kalın duvarları, yuvarlak kemerleri ve büyük kuleleri gibi özellikleriyle tanınabilir.
Romanesk mimari stil, karanlık çağlardan genç bir anka kuşu gibi ortaya çıkan tarzlardan biridir. Bazı kişilerin inancı, Romanesk’i yaratma amacının Gotik üsluba aktarılacak tek dönem olduğu yönündedir, ancak bu inanç yanlıştır; Çünkü bu mimari tarzı parlak eserler bırakmıştır. Avrupa kıtasında, onu Roma İmparatorluğu’ndan bu yana ilk Avrupa mimari tarzı yapan Romanesk mimarinin örnekleri var. Roma, Carolingian ve Ottonian, Bizans ve yerel Cermen geleneklerinin birleşiminin bir sonucu olarak, Romanesk tarzı ortaya çıktı ve ilk gerçek “Avrupa” mimari tarzı olarak kabul edildi.
İlgili Makaleler: Her eve uygun 25 uygun fiyatlı iç dekorasyon fikirleri tanışın!
10. ila 11. yüzyıllardaki Romanesk tarz, manastırcılığın genişlemesine yol açtı; Çünkü pek çok keşiş ve rahip ile hacı, azizlerin kalıntılarını görmek ve yerleşmek için büyük kiliselere ihtiyaç duyuyordu. Romanesk tarzdaki kiliselerde pencereler, kapılar ve nefler için yarım daire biçimli kemerler tasarlanmıştır.
En iyi İngiliz Romanesk stili veya Norman stili arasında, İngiltere’deki Durham Katedrali’ne, mahzeni ve şapelleri dahil Gloucester Kilisesi’nin bölümlerine ve ayrıca Southwell Kilisesi’nin nef, merkez kule ve 2. batı kuleleri.
Romanesk tarzın tarihi
19. yüzyılın başlarında, bir arkeolog Romanesk adını 5. ve 13. yüzyıllar arasındaki Batı Avrupa mimarisini tanımlamak için kullandı; Ancak bu dönemdeki birçok yapının gerçek yaşı bilinmiyordu. MS 10. ve 12. yüzyılın sonlarında, bazı Gotik özelliklere atıfta bulunan, ancak yine de Roma yuvarlak kemerlerine sadık kalan bu kelime kullanıldı. Elbette İngilizler Romanesk stili, Norman mimarisi diyor; Çünkü MS 1066’da Fatih William, Kuzey Fransa’daki Normandiya’dan İngiltere’ye saldırdı ve kazandı. 11. ve 12. yüzyıllarda binaların ana tasarımı için fikirler verdi.
Fransa’da Romanesk’in ortaya çıkışı:
Dini törenlerde kardinaller, bu törenlerin gelişip yaygınlaşabilmesi için ayrı ibadet odaları istemişler; Bu nedenle mihrap büyütülmüş ve uzatılmış, mihrap çevresine mescitler eklenmiştir. Kilisenin orta salonunun yan neflerinin duvarları, duvarın kaymasını ve kilisenin içinin kararmasını önlemek için Fransız Romanesk tarzında yüksek inşa edilmiştir. Çünkü bu, merkez holün duvarında bir pencere oluşmasına izin vermiyordu.
İtalya’da Romanesk’in ortaya çıkışı:
İtalya’nın orta ve güney kesimlerinde, erken Hıristiyan geleneklerinden türetilen ahşap makas çatılar kullanıldı. İtalya’nın güneyindeki ünlü Pisa kilisesinin külliyesi bu üslubun önemli bir örneği olarak kabul edilmiştir. Kiriş çatı ve bazilika planı gibi erken dönem Hıristiyan yapılarının ruhu bu kilisede görülmektedir. Pisa şehrinin deniz kenarında yer alması ve özellikle doğudaki diğer yerlerle bağlantılı olması nedeniyle bu şehrin katedral mimarisinde Bizans ve İslam mimarisi unsurları iç içe geçmiştir.
İlgili Makaleler:
Bu kilisede yan neflerin kaplaması çapraz kemerlerle sağlanmış olup, kilisenin avlusunda sıra sıra Korint sütunları yer almaktadır ki bu da Roma mimarisinin ve İtalyanların klasik mimari unsurlarına bağlılığının egemen olduğu anlamına gelmektedir. Dikey eksenden kaldırılan bu kilisenin kuledeki kemer tekrarı ve ünlü çanı ilginç bir zarafete sahip ve tüm külliyede ilginç bir bağlantı oluşturmuş. Arapların egemen olduğu Sicilya adası gibi İtalya’nın bazı bölgelerinde kiliselerin inşasında Bizans ve İslam mimarisinin etkisi; de görülmektedir.
– İngiltere’de Romanesk’in ortaya çıkışı:
İngiltere’deki Romanesk mimari, kalın duvarları içeren özelliklere sahipti; Enine (alt)kollar, fazla çıkıntılı, silindirik kalın iç sütunlar; Boyuna plan çok uzun; Sunak çok uzun bir planın devamı niteliğindedir; Avlunun kesiştiği noktada kare planlı kule ve düz çatılı çan yerleşimi.
Romanesk tarzın özellikleri
Romanesk binaların özellikleri ortaktır ve düzenli ve simetrik bir plan izler; Ancak her yapının şekli özeldir ve her alanda görünüm ve kullanılan malzemeler farklıdır. Bu tarzın genel görünümü Gotik mimariye göre daha sadedir ve duvarların görevi binanın ağır ağırlığını taşımaktır ve bu nedenle Romanesk tarzı duvarlar kalın yapılmıştır.
Romanesk mimari, mimari tarzlardan biri olarak tarihsel bağlamla ilişkisini sürdürebilmiştir. Avrupa ülkelerinin kanlı savaşları sırasında kendilerini düşmandan korumak için binalar yapmaya karar vermişlerdir. Bu nedenle devasa, güçlü duvarları ve yarım daire biçimli kemerleri olan binalar inşa ettiler.
İlgili Makaleler: Postmodernizm Nedir? Tanım ve Kılavuz [Örneklerle]
Romanesk kilise ve kalelerde, malzeme ve süsleme stilleri açısından yüksek bir çeşitliliğe sahip olan sütunların kullanımı birçok kullanım alanına sahipti. İki kemerli pencerenin veya kemerli geçidin birbirine bağlanması, büyük bir sütun veya dar bir sütunla ayrılan ve daha büyük bir kemerin içine yerleştirilen Romanesk mimarisinin ortak bir özelliği olarak kabul edildi; Bu şekilde çok sayıda kalın sütundan oluşan kilisenin zemin katında büyük bir tonozlu geçit bulunmaktadır. Bu bölümün üzerinde, genellikle aralarında bir sütun bulunan başka bir sıra küçük kemer düşünülmüştür. Yine diğer küçük kemerler üst sıralarında kullanılmış ve mantıklı bir şekilde yapının boyutunun kademeli olarak küçüldüğünü göstermektedir.
Romanesk binalar, lüks kullanımının kullanışlı olmadığı sade bir görünüme sahiptir. Bu binaların duvarlarının direnci öyledir ki çoğu hala yerinde sağlam bir şekilde durmaktadır. Romanesk kalelerin sayısı diğer yapılara göre daha fazla olmalı gibi görünse de Romanesk tarzdaki kiliselerin sayısı daha fazladır.
Romanesk mimari yapıların dekoru sadedir ve kıvrımlı veya çiçekli desenler yerine kareler, eşkenar dörtgenler ve zikzak tasarımları gibi geometrik şekiller kullanırlar. Romanesk tarzı yarı dairesel kemerlerin ortak şeklini çağrıştırmak için bir daire kullanıldı. Kiliselerin nefinin kemerlerinin standardı kesindir ve geometrik olarak mantıklı planları takip ederler; Bu sayede tekrarlanan boyut ve desenlerini, büyük ve ağır yapılar ile ne kadar uyumlu olduklarını bir bakışta anlayabilirsiniz. Elbette Romanesk’in sonraki aşamalarında inşa edilen binalar, erken örneklerinde görülmeyen özellikler içerebilir.
Romanesk mimari tarzın dönemleri
Genel olarak Romanesk mimari 2 erken Romanesk dönemden ve Romanesk tarzdan oluşur. İtalya, İspanya ve Fransa’nın bazı bölgelerinin binaları, Romanesk tarzın özelliklerini içeren erken Romanesk, Lombardiya Romanesk olarak adlandırılır. Koloni Manastırı’nın mimariye etkisinden önce ve MS 10. yüzyılın sonunda inşa edilen bu yapılar, basit ve profesyonellikten uzak bir tarza sahiptir. Lombardy Romanesk özellikleri arasında heykellerin olmaması, kalın duvarlar ve ritmik desenlere sahip dekoratif kemerlerin kullanılması yer alır.
İlgili Makaleler: Rönesans ve bu mimari tarzın örnekleri
“Romanesk öncesi sanat” ifadesinin anlamı daha geniştir ve kullanımı erken Orta Çağ ve Hıristiyanlık sanatına atıfta bulunur. Sonuç olarak, erken Romanesk kelimesi Josep Poch y Cadafalch adlı İspanyol bir mimar tarafından icat edildi, böylece anlamında bir hata yok. Binaların inşasındaki beceri düzeyi, erken Romanesk ve sonraki Romanesk stiller arasındaki tek farktı. Erken Romanesk’te kullanılan şeyler arasında; Daha küçük pencereler, tuğla duvarlar ve basit kemerlerden bahsedilebilir; Romanesk üslupta ise dövme kemerler ve cilalı taşların kullanımı revaçtaydı. İspanya’daki Santa Maria de Ripoi veya Ripoll manastırı, 2 ön kule ve Lombardik süslemelerle erken Romanesk özellikler sergiliyor.
MS 800 yılında, yani Roma İmparatorluğu’nun yıkılmasından birkaç yüzyıl sonra, Charlemagne’nin Kutsal Roma İmparatoru olarak taç giyme töreninden sonra Avrupa, Karanlık Çağ’dan çıkmak için ilk adımlarını attı. Bu kıta boyunca, Roma uygarlığının kalıntıları görülebiliyordu ve imparatorluğunun efsaneleri nesilden nesile aktarılıyordu. Bu nedenle Şarlman, imparatorluğu birleştirmek ve saltanatını geçerli kılmak için Konstantin döneminin Hıristiyan kiliseleri tarzında Roma kiliseleri inşa etmeyi amaçladı. Yaklaşık 200 yıl boyunca, bu dönemde büyük bir proje tasarlanmadı ve Şarlman mimarları, Avrupa’da kiliseler ve ibadet yerleri inşa etmek için Roma Hristiyan binalarının kemer ve sütun sistemini kullandılar.
Romanesk kiliselerin geçmişi Orta Çağ’ın başlarına kadar uzanır (yaklaşık MS 1000 ile 12000 arası). Bu kiliselerin özellikleri arasında devasa, sağlam ve sağlam olmaları, bazılarının ise birçok şehirdeki en büyük yapılar olarak bilinmesi sayılabilir. Erken Romanesk tarzdaki binaların çoğu ahşap çatılı olarak inşa edilmiş ve mimari yöntemlerine göre yan duvarlara ve bina dışına uygulanan basınç miktarı yüksek olmuştur. Bu nedenle zamanla kemerin (beşik kemeri) yerini taç ve çapraz kemer almış ve birçok kişi tarafından Gotik üslupta karşılanmıştır.
Romanesk mimarinin canlanması
19. yüzyılda Gotik tarz gelişti ve bazı binalar Neo-Romanesk (Romanesk Revival) tarzında inşa edildi. Bu binalar MS 1830’da inşa edilmiş ve 20. yüzyıla kadar Romanesk üslup kullanılmıştır. Devasa ve kaba Romanesk yapıların üslubu bu dönemde fark edilmiş ve bu üslubu tuğla binalar şeklinde yeniden canlandırmışlardır. Elbette daha pratik hale getirmek için tasarımlarında değişiklikler yapıldı. 1879’da Londra’da Doğa Tarihi Müzesi kuruldu ve bu müzenin inşasında Viktorya dönemi, Gotik Uyanış, Romanesk ve Romanesk tarzlar kullanıldı.
İlgili Makaleler: mimari çizim programları | 8 mimari tasarım yazılımı
Romanesk mimari tarz türleri
Avrupa ülkelerinin her birinde Romanesk mimarinin belirli özellikleri vardı ve bu nedenle bu mimaride aşağıdaki stiller ortaya çıktı:
Lombard stili:
Orta yüzyıllarda, Almanya’nın kuzey bölgelerine Lombardiya deniyordu. Lombardiya’nın Romanesk mimarisi, çatı kornişinin altındaki kemer sıraları, çatı katının altındaki kemerli merdivenin balkonu ve kulelerin zeminlerini belirleyen alçı işçiliği ve yan koridorların her yerindeki çapraz kemerler gibi özelliklere sahipti. mahkeme vb.
Normandiya stili:
Norman tarzının amacı, Almanya’nın güney bölgeleriydi. Bu alanlarda Romanesk mimari yöntemlerin kullanılması, Fransa ve İngiltere’de de aynı şekilde başka mimari eserlerin yaratılmasına neden olmuştur. Tabii ki, bu tarz Fransa’da gelişti. Vikingler, Hıristiyanlığı kabul ettikten sonra kuzeye yerleşmişlerdir. Normandiya üslubu, Fransa’nın Caen şehrinde kilise ((Saint Etienne)) tarafından ortaya çıkan en önemli üsluptu.
Toskana stili:
Toskana, aynı adla bilinen İtalya’nın bir bölümünden gelen Romanesk mimarisinin diğer yaygın stillerinden biridir. Bu üslubun mimarları, geleneksel mimari özelliklerini terk etmemişler ve Romanesk mimarisinin özelliklerini öyle bir harmanlamışlardır ki, Toskana üslupları ile inşa edilen binalar erken dönem Hıristiyan bazilikalarının özelliklerinden etkilenmiş; Bu, Toskana Romanesk’in muhafazakar Romanesk olarak bilinmesini sağladı.
İlgili Makaleler: Doğu Roma mimari tarzı | Bizans dönemi mimarisi ve üslup özellikleri
Aktin stili:
Fransa’nın güneyinde Romanesk mimarinin kullanıldığı Actin adlı bir bölge vardır; Bu bölgede kullanılan özellikler arasında yan neflerin olmaması ve kiliselerde Bizans mimarisinden etkilenmiş kubbelerin oluşturulması sayılabilir. Ayrıca bu tarzdaki kiliselerin çoğu ahşap çatılı olarak inşa edilmiş ve alt ve ikinci örtü olarak kubbe çatılar kullanılmıştır. Bu tarzdaki ve bu bölgedeki kiliselerin yüksekliği Fransa’daki kiliselerden daha kısadır.
Koloni-Bordo stili:
Fransa’da Colony-Burgundy üslubunda inşa edilen yapılardan biri ((Saint-Cernin Kilisesi)), yarım daire beşik kemer kullanarak taş çatı oluşturmak için gerekli koşulları sağlamıştır.
